Jestem poganinem, Słowianinem

“W słowiańskiej Polsce będzie miejsce i dla agnostyka, i ateisty polskiego, bo religia w naszym nowoczesnym pojęciu słowiańskim, to głównie tożsamość kulturowa i językowa, a nie koniecznie wiara w bogów, gusła i zabobony.

Nie musisz modlić się do Świętowita i składać mu ofiary. Możesz jako Słowianin uczestniczyć w świętach, które symbolizują kulturę Twoich przodków - a nie kulturę obcych biedaków i prostaków. Np. jakiś Galatów, jakiś Efezów, Filipensów, Kolesensów, tudzież jakiś Tesalonicensów.” Dr Kazimierz Dziamka

"Przodkowie ze strony ojca pochodzą z terenów dzisiejszych Niemiec wschodnich (byłej NRD). Wywodzą się z Połabian w przeszłości przymusowo zgermanizowanych. W XIX wieku pradziadek (po mieczu) wyemigrował do Prus Wschodnich. Tuż po 1918 przeniósł się do odrodzonej Rzeczypospolitej (na tereny dzisiejszej Litwy). Tam jest pochowany. Za żonę wziął sobie Polkę. Szybko i łatwo się 'spolszczył'. Dziadek też ożenił się z Polką. Po II wojnie nie chciał wyjeżdżać do Niemiec. Pochowany jest na Pomorzu (Szczecinek).

Zamierzam wyruszyć tropem przodków 'po mieczu'. Najpierw mentalnie. Mam po prostu przeczucie, że w zamierzchłej przeszłości niektórzy z nich mogli walczyć w obronie Słowiańszczyzny. Kto wie, może mentalnie odnajdę ich 'ślady' prowadzące pod Przecławę? http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Przec%C5%82aw%C4%85

Być może któryś z nich bronił Dobrogoszczy i Swarożyca?

I dlatego jedno zdanie o Swarożycu w bezimiennej mogile, pod słowiańskim dębem tak na mnie podziałało...

...Potrzebuję czasu na mój osobisty powrót do pogańskich korzeni."