W sytuacji, gdy Polska ginie i z różnych stron padają przeróżne propozycje jej naprawy jakoś dziwnie nie wypływa w dyskusjach program naprawy Rzeczypospolitej opracowany przed wiekami przez wielkiego i mądrego Polaka – Andrzeja Frycza (właściwie – Piotra) Modrzewskiego. W jego czasach jego program był równie rewolucyjny (i słuszny) jak dzieło Mikołaja Kopernika. A jednak dzieło Frycza Modrzewskiego nie tylko nie napełnia nas dumą, ale prawie że o nim zapomnieliśmy (zapomnieli ci światlejsi, bo mniej światli nie mają o istnieniu tego dzieła zielonego pojęcia).
Andrzej Frycz Modrzewski wyszperał w starych kronikach mowę biskupa orleańskiego Arnulfa, wygłoszoną w roku 991 na soborze w Reims, we Francji.
Jest ona dla nas istotna, gdyż opisuje stosunki panujące w Rzymie w momencie “chrystianizacji” Polski.
Oto słowa biskupa Arnulfa:
“O Rzymie, pożałowania godny, który naszym przodkom ukazałeś jaśniejących chwałą ojców, nasze zaś czasy napełniłeś strasznymi ciemnościami hańbiącymi nas po wieki!… Czegóż bowiem nie widzieliśmy w tych czasach? Widzieliśmy, jak Jan z przydomkiem Oktawian, żył w bagnie rozpusty; on też uknuł spisek przeciwko temu Ottonowi, którego przedtem koronował na cesarza. Gdy Jan został wypędzony, wybrano papieżem Leona Neofitę. Lecz kiedy cesarz Otto opuścił Rzym, Oktawian wrócił do miasta, zmusił do ucieczki Leona, Janowi Diakonowi obciął nos, palce prawej ręki i język i dokonawszy w mieście rzezi wielu wybitnych ludzi wkrótce zmarł. Na jego miejsce wybrali Rzymianie Benedykta Diakona z przydomkiem Gramatyk. Na niego też wkrótce uderzył Leon Neofita ze swoim cesarzem, obległ, pojmał, złożył z urzędu i skazał na dożywotnie wygnanie do Niemiec. Po cesarzu Ottonie I nastąpił Otto II, przewyższający wszystkich władców naszych czasów siłą oręża, rozumem i wiedzą. W Rzymie na stolicy papieskiej zasiadł zaś straszliwy potwór, Bonifacy, najbardziej nikczemny ze wszystkich ludzi, splamiony również krwią poprzedniego papieża. Lecz i ten, jakkolwiek wygnany i potępiony na wielkim synodzie, wrócił po śmierci świątobliwego Ottona do Rzymu. Piotra, znakomitego męża apostolskiego, który był przedtem biskupem Pawii, przysięgą zapewniwszy mu bezpieczeństwo, usunął z zamku rzymskiego, złożył z urzędu i pohańbionego ohydą więzienia zabił. Czy istnieje nakaz, aby takim potworom ludzkim, pełnym hańby, pozbawionym wiedzy o rzeczach boskich i ludzkich, podlegał nieprzeliczony zastęp kapłanów Boga znanych na świecie z nauki i życie pełnego zasług?”
—
Jan “Oktawian” – Jan XII. Papieżem został mając 17 lat. Urzędował w latach 955-964 Pozbawiono go urzędu za morderstwa, kradzieże i świętokradztwo.
Leon “Neofita” – Leon VII (963-965). Pupil Ottona I.
Benedykt “Diakon” – Benedykt V (964-956). Zdetronizowany i zesłany do Niemiec przez Ottona I.
Bonifacy VII – wybrany 974 rok. Potem wygnany. Ponownie papieżem w latach 984-985. Mordował przeciwników. Zamorzony głodem.
Piotr (“znakomity mąż apostolski”) – prawdopodobnie zamordowany w więzieniu Benedykt VI.